Po co cierpieć? A jeśli już musisz, to cierp za miliony!

Ja poematem mogłem być wspaniałym,
Jak skrzypce śpiewne, jak kwiat białej róży.
Lecz tylko niczym w świecie tym się stałem
I moje życie nikomu nie służy.

Ciężko mi bywa, często ból mnie nęka,
Lecz boleść moja też jest byle jaka.
Bo to bezpłodnej rozterki udręka,
A nie ostrogi bodziec dla rumaka.

Ja nie osiągnę już w życiu niczego.
Szepczę: „ Pokora tylko mi została,
Wszak większa była męka Pana mego,
Bogarodzica więcej wycierpiała”.

Nikołaj Gumilow, przekład: Andrzej Lewandowski

Tymi pięknymi strofami rosyjskiego poety można opisać uczucie, które pojawia się na pewnym etapie istnienia u większości z nas. Gdy patrząc wstecz widzimy swe życie niejakie i bez znaczenia, żałujemy tego co robiliśmy, a jeszcze bardziej tego, czego zrobić nie było nam dane.

Z zazdrością, a nierzadko i z zawiścią patrzymy na tych, którym się udało, bo byli zdolniejsi, mądrzejsi, bardziej pracowici, a może po prostu mieli więcej szczęścia. W głowie cichy głosik nuci nam o tym, że „znowu w życiu mi nie wyszło”, a my pragniemy już tylko uciec w wielki sen o potędze.

Ale przecież to nie musi być sen! Nie wszystko stracone! Nadszedł czas zmiany! Dobrej zmiany! Wstańmy z kolan, uwierzmy że sny się mogą ziścić również tym zwyczajnym, nie specjalnie mądrym i uzdolnionym…

… tak jak ziściły się wójtowi Pcimia, który ocknął się ze snu prezesem największych spółek energetycznych i paliwowych, skarbnikowi gminy Ruja – co wyśnił prezesurę miedziowego giganta, pani magister, co po przebudzeniu objęła fotel prezesa w Trybunale Konstytucyjnym, czy prawnikom, którym sen przyniósł togi sędziów Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego .

Oni wszyscy, podobnie jak i całe zastępy innych Towarzyszy, zawierzając Partii i ukochanemu Przywódcy, sięgnęli gdzie wzrok nie sięga, wznieśli się ponad poziomy, do nieba poszli po laury.

I my, wstąpmy do Biało-czerwonej Drużyny, bo choćby w niebie laurów zbrakło, to piekłu wydrzemy ofiarę! Bo nam się to po prostu należy!

Oj zdziwiłby się Kolka Gumilow…